Müzik Tarihinde Barok Dönem

Barok müzikte ezgiyi zenginleştirmek, armoniye yönelmek ve opera gibi yeni bir türün imkanlarından yararlanılmıştır. İtalya 17. Yüzyılda Avrupa’nın müzik hayatına egemendir. Venedik bir müzik kentidir. Napoli, 18. Yüzyılda müzik merkezi olmuş, Floransa 17. Yüzyıl başlarında parlak bir müzikal dönemi yaşamıştır.

Bu akımın diğer bir türü ise Rokoko”dur. Rokoko, saf bir sanat için sanat anlayışını geliştirmiş, Barok kalıplarını kurmuştur. Bu iki sanat anlayışı arasında ise derin farklılıklar bulunmamaktadır. Bu dönemin müziğe olan etkilerine ve stil özelliklerine gelecek olursak, zıtlık, duygu yoğunluğu, süslemeler, gürlük ve dinamik gibi unsurların ön planda olduğu görülmektedir.

Barok dönemde orkestra ve solonun zıtlığından konçerto stili doğmuştur. Turn, tiril, apociyatür gibi süsleme stillerinin ilk olarak bu dönemde kullanılmasının yanı sıra, kreşendo, dekreşendo gibi nüanslara yer verilmemiştir.

Eserde bir bölüm kuvvetli ise sonuna kadar kuvvetli, hafif ise sonuna kadar hafif devam etmiştir. Bu dinamiğin dışına çıkmayan stilin ismine teras dinamiği denmiştir. Çalgı müziği bu dönemde yükselmiş ve keman ön plana çıkmıştır.

Barok dönemde Resitatif ve Arya olarak ayrılmış iki önemli şarkı söyleme biçimi vardır. Resitatif, konuşma temposunda söylenen bir türdür. Arya ise etkili ezgilere sahiptir. Opera ön plandadır. Sonatlar ise Camera ve Chiesa olmak üzere ikiye ayrılmaktadır.

Günümüzün piyano tekniği solo sonatlarla gelişmiştir. Solo sonatlar eşliksizdir. Bach ve Scarlatti bu tür üzerinde önemli birçok eser vermişlerdir.